زندگی برام شده یه خلا محض... انگار از یه دره افتادم پایین و فقط یه تیکه از لباسم گیر کرده به شاخه‌ی خشکیده‌ی یه درخت... نه راه برگشتی دارم، نه راه خلاص شدن... فقط عقب نشستم و دارم زندگیمو نگاه می‌کنم. زندگی‌ای که حتی نمی‌ارزه واسه چیزایی که نیستن و نمی‌مونن، اشک بریزی...