این روایت، سفری‌ست در میان ۸۷ حس و تجربه‌ای که جان انسان را در خود نهفته دارند. در هر گام، مهارت‌هایی می‌گیرم که به ما کمک میکنند پیوندی یاد بگیرند با دیگران بسازیم. این داستان با زبانی نو و ابزارهایی ملموس، ما را به تازگی از انتخاب های آزاد و فرصت‌های دوباره می‌برد. جهانی که در آن میتوانیم روایت‌های صادقانه، شجاعانه و گاه دردناک خود را با دیگران در میان بگذاریم، از دل تنهایی‌ها بیرون بیاییم و به گفته‌های واقعی و صمیمی برسیم.
یادم متر کم اغلب به آن فکر میکردم اوه خدای انتظارش را نداشتید؟» احساس نمیکردم باهوشتر یا بهتر ، فقط میزان آسیبی که ممکن است به یکدیگر وارد کنیم، برایم بودم عجیب تر و دردناک تر بود قدرت مشاهده تا حدودی نجات بخش بود و تا حدودی نیز مشخص میکرد که من چقدر بیقرار هستم همه از جمله من آن قدر ناامید به نظر میرسیدند که ارتباط بیشتری زندگی خودشان و یکدیگر احساس نمیکردند اما هیچ کس به که باید نگاه نمی کرد هیچ کس به این فکر نمیکرد که به میرسید که هرکسی همه ی اینها با هم عمل میکنند. دنیای درونی خود و دیگران جدا شده است زندگیهای زیادی مرموز و مملو از تنهایی شده بود. وقتی به اواخر نوجوانی و اوایل بیست سالگی رسیدم قدرتم کم شد. یا احتمالاً بهتر است بگویم قدرت مشاهده ی من توسط حجم انبوهی از مشروبات الکلی، سیگار سالن های رقص و…
رفتاری که دائماً از مرز میان خوش گذرانی و خودویرانگری عبور میکرد ضعیف شد. از قرار معلوم، توانایی مشاهدهی ،آینده از درد وقوع اتفاقی ناخوشایند نمی کاهد. درواقع آگاهی از آن احتمالاً فقط اضطراب انتظار و عدم تحمل مرا نسبت به آسیب پذیری افزایش داد. پوسته های تخم مرغ روی زمین نبودند آنها به کفش های من چسبانده شده بودند. هرگز نمی توانستم آن قدر آرام گام بردارم یا آن قدر سریع بدوم که آنها ا آن قدر زیاد کردم که این ترک برندارند؛ بنابراین صداهای پیرامونم صدا در میان آنها گم شود. وحشتناک است که همان موادی که اضطراب و درد را کمتر میکنند حس مشاهده ی ما را نیز تضعیف میکنند ما درد ناشی از استفاده از قدرت را درک میکنیم بنابراین درد خود را بیحس میکنیم و رابطه مان را با قدرت از دست میدهیم. ما از احساس درد میترسیم، بنابراین رفتارهایی بروز میدهیم.
که آهنربایی برای درد بیشتر میشود ما از خشم و اندوه مستقیماً به آغوش ترس طی یک دوره ی چندساله آموختم که اگر نقطه ی قوت من درک قدرت و رابطه ی میان، احساس تفکر و عملمان بود بی حس کردن درد، نقطه ی ضعف من بود تحت تأثیر مادرم که پس از طلاق از پدرم به چندین شغل روی آورد و درمان را آغاز من هم کمک هوشیار شدم و کار خودم را آغاز کردم
شاید در اینجا فقط چند جمله را ببینید اما سال ها تغییر حشتناک خداحافظی های سخت و حد و مرز وجود داشت، حد و مرزهای بسیار. وقتی بی حسی را متوقف میکنیم و دوباره یادگیری را آغاز میکنیم باید همه چیز را دوباره ارزیابی کنیم اینکه چگونه عشق به خود را بر راحتی دیگران ترجیح دهیم. سخت ترین کاری بود که تاکنون انجام داده ام و آ را ادامه خواهم داد. من آموختم که از بین بردن وقایع ناخوشایند فایده ای ندارد.
بلکه دهیم این وقایع ناخوشایند آسیب پذیر هستند، اما نشانگرهایی رویارویی با آنها یکی از مفیدترین کارهایی است که میتوانیم هستند که به ما اجازه میدهند بدانیم کجا کار ما به پایان میرسد و کار دیگران آغاز میشود درک و احساس این وقایع ناخوشایند سبب ظرافت و واقع بینی شود این وقایع به من آموختند که هرچه بیشتر از الکل غذا کار مراقبت و هرچیز دیگری که دم دستم میآید برای بیحس که اضطراب و آسیب پذیری ام استفاده کنم کمتر احساسات، افکار و رفتارهایم را درک میکنم سرانجام متوجه ن شدم که تلاش برای و درد یعنی انتخاب زندگی ای که با رنج و پیشی گرفتن از آسیب پذیر خود و پیامهای وقایع ناخوشایند خستگی تعریف می شود. امروز هم هرچه بیشتر به توجه میکنم توانایی بیشتری در انتخاب سبک زندگی ای پیدا میکنم که نیاز به هوشیاری و آمادگی مدام ندارد.
