کتاب ساده و صمیمی «کوری» نوشته‌ی ساراماگو، فقط یک داستان درباره‌ی نابینا شدن مردم نیست. بیشتر از اون، یه نقد تند و تیزه به آدم‌هایی که تو جامعه فقط خودشون رو میبینن و نسبت به بقیه بی‌تفاوتن. تو این داستان، کور بودن یعنی نخواستنِ دیدن. مثل آخرای داستانی که زن دکتر می‌گه: «ما کور هستیم، کور اما بینا، کورهایی که می‌تونن ببینن ولی نمی‌بینن.» این جمله نشون می‌ده که شاید خیلی وقتا ما هم داریم، ولی حقیقت رو نمی‌بینیم. پایان داستان تلخه، اما آدم رو به فکر می‌بره.