به دنیا که آمدم، گفت این یکی ملکه‌ست! اما کسی از من نپرسید، "می خوای باشی؟" از همون اول فرق کردم نمی‌تونستم فقط یه ظاهر باشم، فقط یه نقش. و خب، این فرق کردن هزینه داشت... دادگاه برپا شد، قاضی نگاهش پر از نفرت بود. اسمم شد یاغی! طردم کردن، حذفم کردن، فرستادنم به حاشیه. من؟ تسلیم شدم. راه دیگه‌ای نبود. سر خم کردم، و همون لحظه، تاجِ پر زرق و برق ولی پوچم شکست. صدای شکستن اون تاج، رساتر از فریاد من بود... چون هیچ‌وقت سزاوارش نبودم. نه اون، نه اون‌ها، نه اون قفسِ طلایی!

من نوه ی جهانگیرخان فرهمند، رئیس کارخانه ی نساجی معروف را به دنیا آورده بودم. اما هیچکس اطلاعی نداشت! تا اینکه دست سرنوشت پدر و دختر را مقابل هم قرار داد. او نباید می فهمید رزا دختر اوست، اما شباهت دخترم با او غیر قابل انکار است! دختر چهار ساله ام دل و دین پدرش را برد و قلبش را تسخیر کرد! محمد فرهمند! شاید دل دخترم را برده باشد اما من هرگز دیگر به او شانس دوباره ای نخواهم داد! این عشق را خودم با دست خودم به خاک سپردم‌...