با خشم گفتم: کسی متوجه نبود من شد؟ اصلاً اهمیتی داشت؟ دیدم همه توی سکوت فرو رفتن، برای همین با تمسخر اضافه کردم: سکوت که یعنی تأیید، مگه نه؟ نگار با پوزخند گفت: آره آره، عزیزم نبودنتو خیلی حس کردیم. لبخند زدم و گفتم: آره، کاملاً می‌دونم چقدر براتون مهم بود. تازه چشمم افتاد به اون دختری که مثل چسب به ایمان وصل شده بود و حسابی داشت کیف می‌کرد. با طعنه به ایمان گفتم: خوب داری باهاش خوش می‌گذرونی، نه؟ ایمان با خشم جواب داد: به تو چه، حسود. چشامو تنگ کردم و گفتم: حسود؟ حسود عمه‌ی خودت باش!