گاهی فقط یک اسم، یک عکس یا یک آهنگ کافی‌ست تا تو را به دورافتاده‌ترین گوشه‌ی ذهنت پرتاب کند؛ جایی که حالا آرامگاه خاطرات خاموشی‌ست که سال‌هاست بی‌صدا خفته‌اند. خاطراتی که با تمام سادگی‌شان، یادآور لحظات خاص زندگی‌اند و برای بیدار شدن، تنها به یک جرقه‌ی کوچک نیاز دارند؛ جرقه‌ای که گاه اشک در چشمت می‌نشاند و گاه لبخند روی لبت می‌کارد. و بعضی وقت‌ها، همین جرقه‌ها بی‌هشدار اتفاق می‌افتند...